امروز دوباره در کوچه‌های شهر ما شهید می‌آورند، شهید حرم؛ شهیدِ دفاع، دفاع از ارزش و دفاع از اعتقاد و دفاع از مرزهای کشورم که اینان به احساس و شعور خطر را در پیرامون آن حس کرده‌اند
و این دفاع آن‌چنان برای ایرانی مقامی بلند و ارزشی والا دارد که گلهای وطنم چون آوازی از آیه‌های هماهنگ انسانی، آگاهانه در پی آن به استقبال مرگی پر از شرف و عزت، می‌شتابند و جان خویش را فدای امنیت، آسایش و آزادی آینده میهن خود می‌کنند.
افسون در مهر آنها و شگفت‌زده از بیداری آنها و احساس مسئولیت آنها، بغضی عظیم و گران سینه‌ام را می‌فشارد؛ آری، خاموش کردن آتش خطرى که هرلحظه بیشتر به‌سوی سرزمینم زبانه می‌کشد، بهایش جان شیرین مردانِ مرد ایران من است.
آنان که از مرگ نمی‌هراسند و آن را گرم در آغوش می‌گیرند و شیرینی وصالش را به حسی پرغرور از ایجاد امنیت برای مردم سرزمین خود آکنده می‌کنند.
تو با خون خود گواه و شاهدی هستی بر تاریخ کشورم از حماسه از آزادگی و از مرگی اصیل و راستین و پر از بینایی و دارای هدف؛ که تو در پی قهرمانی و کشته شدن و پیروزی نرفتی بلکه در پی احساس وظیفه در برابر مردمان و خاک میهنت رفتی و چه مرگی از این زیباتر و شورانگیزتر و چه روحی از روح تو زنده‌تر و جاویدتر و حاضرتر؟!... .
(تو می‌دونی گردان بره خط، گروهان برگرده یعنی چی؟ تو می‌دونی دسته بره خط، نفر برگرده یعنی چی)