امروز،دهمین روز از آخرین ماه فصل خزان، یکی از پاییزی‌ترین روزهای زندگی من بود؛ سرد و تلخ و غم انگیز. روزی که همراه با تعدادی از اعضای هیئت دولت برای همدری با مردم شریف آذربایجان و به‌ویژه خانواده‌های محترم جان باختگان حادثه‌ی قطار تبریز ـ مشهد به تبریز سفرکردیم و در یکی از غمگنانه‌ترین مراسم تشییع حضور یافتیم.
عظمت و بزرگی مردم غیور آذربایجان از روزهای دور تا امروز در برگ برگ کتاب قطور تاریخ این مرز و بوم می‌درخشد؛ امروز هم در سوزی پاییزی، پس از چهار روز از وقوع این حادثه‌ی جانگداز، آمده بودند تا مسافران بهشتی خود را به خاک بسپارند، عزیزانی که پایان زندگی مادی‌شان، تعبیر آیه ١٠٠ سوره نساء است و اجر و پاداش‌شان نزد خدای بزرگ محفوظ.
آن‌چه در این چند سطر می‌خواهم بر آن تاکید کنم حضور پرشور، همراه با صبوری، خویشتنداری و متانت مردم شریف و داغدار آذربایجان در این مراسم است و حضوری چنین شکوهمند، مسئولیت دولت را در پرداختن به علل وقوع این‌گونه حوادث، فارغ از هرگونه هیاهوی سیاسی و فضای احساسی دو چندان می‌کند.
بر اساس اطلاعات و مستندات، بعد از وقوع این حادثه، همه‌ی دست اندرکاران و آنها که باید، تلاشی گسترده و خستگی‌ناپذیر را آغاز کردند که از همه آنها باید تشکر کرد اما در هر حادثه، نکات عبرت آموزی نیز وجود دارد که نباید مغفول بماند و ابعاد حادثه چه به لحاظ دلایل وقوع و چه امدادرسانی پس از آن، باید به‌دقت واکاوی شود تا در آینده شاهد تکرار حوادث نباشیم.
خوشبختانه با دستور صریح رییس جمهور و رییس قوه قضاییه هیاتی با دقت کامل بررسی کلان ماجرا را برعهده گرفته‌اند؛ من هم بازرس ویژه‌ای تعیین کردم تا عملکرد همکارانم در اورژانس و مراکز درمانی به دقت بررسی و تحلیل شود. هرچند که در عیادت از مصدومان، هم آنها و هم خانواده‌های‌شان از خدمات دریافتی ابراز رضایت می‌کردند.
در پایان و در شب شام غریبان هموطنان‌مان در تبریز، لازم می‌دانم از استاندار مدیر، محبوب و محترم آذربایجان شرقی که از زمان وقوع حادثه حضوری فعال و مدبرانه داشتند و از تمام نیروهای استان تشکر کنم که این مراسم باشکوه را با نظم و ترتیب برگزار کرده، موجب آرامش مردم عزیزآذربایجان و خانواده‌های داغدار شدند.