در بخش سوم این نوشتار به بررسی وضعیت تیم گسترش فولاد تبریز می پردازیم:
این تیم به نوعی موفق ترین تیم فوتبال تبریز در لیگ برتر این فصل می باشد که توانسته نتایج خوبی را کسب و آبروداری کند.
گسترش فولاد تبریز را شاید کم تماشاگرترین تیم ایران بدانیم چراکه با وجود تیم محبوبی چون تراکتورسازی، مجالی برای عرض اندام سایر تیمهای تبریزی نمی ماند و حتی قدیمی ترین تیم این خطه که امید زیادی به حضور طرفدارانش داشت، به سرنوشت گسترش دچار شد و سکوهای خالی نظاره گر مسابقات این تیم بود.
گسترش فولاد با اینکه در لیگ حرفه ای ایران تیمی کم تجربه است و پنجمین سال حضورش در لیگ برتر را تجربه می کند ولی دو سالی می شود که به عنوان یکی از تیم های قوی حضورش را در میانه های جدول تثبیت کرده است.
رمز موفقیت این باشگاه در مدیریت اصولی، حرفه ای و کاربلد آن است که توانسته در کنار بومی بودن، همه ی امتیازات یک مدیر لایق را هم داشته باشد تا از این رهگذر، آبی های تبریز بدون حاشیه به سیر صعودی خود ادامه دهند.
گسترشی ها از فصل 92-93 وارد بالاترین سطح فوتبال کشور شده اند و پیش از این که صعودشان مسجل شود در یک اقدام حرفه ای دست به ساخت ورزشگاه اختصاصی زدند. کاری که کمتر در تیمی سراغ داریم.
ورزشگاه بنیان دیزل از فصل 90-91 پذیرای بازی های این تیم در لیگ دسته اول بود و همین عاملی شد تا گسترش فولاد دو سال بعد با خیالی آسوده به لیگ برتر صعود کند.
این تیم با دارا بودن همه ی امکانات از جمله زمین تمرین و مسابقه اختصاصی، ساختار اداری و تشکیلاتی حرفه ای، بیش از 50 درصد از راه را در هر فصل طی می کند و به مانند دیگر تیم تبریزی که از امکانات و تمول مالی بسیار بالاتری هم برخوردار است، آواره زمین های راه آهن و فرودگاه و ... نمی شود!
شاید تنها ضعف این تیم به برخی از بازیکنان این تیم برگردد که هنوز به خودباوری نرسیده اند. این بازیکنان بیشترین ضربات را بر پیکره تیم وارد کرده و همه ی داشته های آن را در یک بازی به راحتی آب خوردن از دست داده اند.
بازیکنانی که نه نشانی از جاه طلبی دارند و نه ذره ای به خودشان ایمان دارند.
با اینکه گسترش فولاد به شخصیت تیمی دست یافته است ولی هنوز بسیاری از بازیکنان نتوانسته اند به سطحی برسند که تیمشان نیاز دارد و همین باعث شده تا گسترش برای داشتن تیمی مدعی راه زیادی در پیش داشته باشد.
اولین اقدام می تواند به دمیدن روح بزرگی و تشخص به کالبد برخی از بازیکنان باشد که هنوز باور ندارند که می توانند یقه ی تیمهای درجه اول را هم بگیرند و شکست دهند و فقط تراکتور حریف آنها نیست!
عادل جعفرموحد/ روزنامه نگار