اخیرا کمیته ای در بدنه دولت شکل گرفته بنام کمیته وزرای زن کابینه دولت. این خبر را شهیندخت مولاوردی معاون زنان ریاست جمهوری مطرح کرده و مدعی شده است، در این کمیته قرار است شاخص های وزارت زنان تعیه و در انتصاب وزرای کابینه مورد توجه قرار گیرند.
هر چند علیرغم شعارهای روشنفکرانه حسن روحانی، این احمدی نژاد است که در انتصاب نخستین زن وزیر در حمهوری اسلامی پیشتاز است ، اما ظاهرا معاونت زنان رییس جمهور که اتفاقا عملکرد پرحاشیه ای هم تا کنون داشته است این بار می خواهد این عقب ماندگی را جبران نماید. این نخستین بار نیست که برای حضور زنان در مجلس یا کابینه سهمیه بندی صورت می پذیرد.
در انتخابات مجلس دهم سهمیه سی درصدی برای نمایندگان زن مشخص شد، هر چند با توفیقات چندانی بغیر از تهران نصیبش نشد.
مثلا در تبریز فقط یک کاندیدای زن در لیست امید حضور داشت. به هر ترتیب مولاوردی در تحریک مطالبات زنان حاضر در عرصه قدرت تا حدود زیادی موفق شده است .
پروانه سلحشوری تأکید می‌کند برخی وزارتخانه‌ها از جمله وزارت آموزش عالی و آموزش‌وپرورش ، کار و رفاه اجتماعی و بهداشت از جمله وزارتخانه‌هایی هستند که امکان یافتن وزیر زن باتجربه و متخصص در آن امکان‌پذیر است.
اشرف بروجردی، رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی معتقد است کابینه می تواند دو یا سه وزیر زن متخصص را در ترکیب خود داشته باشد.
البته این امر منتقدینی هم دارد ، آنها می گویند در ساختارهای کاملا مردانه برخی وزلرت خانه ها مانند وزارت خا جه، اصالتا زنان نمی توانند ایفای نقش مناسبی داشته باشند. شاید این عملکرد مرضیه وحید دستجردی بوده است که امروز موافقان وزارت زنان در کابینه دوازدهم می توانند با استناد به آن امکان وزارت زنان در وزارت خانه ها را ممکن الوصول بدانند.
فارغ از این مقدمات ، در نگاه واقع بینانه می توان گفت وزارت زنان و سهم دهی اجباری به آنها شاید بتواتد برای بهبود شرایط اجتماعی و سیاسی زنان مفید باشد اما بنظر نمیرسد عملکرد شاقی در پیشبرد امورات کلان کشور داشته باشد.