روز دانشجو نه روز مسابقه استند آپ کمدی است نه روز نمایش "سلام بمئی" و نه روز دعوت از مهران مدیری و امیر مهدی ژوله و حسن ریوندی . روز دانشجو روز جنگ شادی و خنده و پلی استیشن بازی کردن در اتاق شورای صنفی دانشکده نیست. روز دانشجو روز دعوت از زیباکلام و شکوری راد و تجربه کردن یک شب متفاوت دانشجویی با حاج آقا مستشاری و حاج آقا نصری مقدم نیست.
روز دانشجو نسبتی با جشنواره غذا و جشنوار رویش ندارد. روز دانشجو حتی، روز بلند کردن پلاکارد شعار علیه رییس جمهور و آتش زدن عکس احمدی نژاد در دانشگاه امیرکبیر و گلو پاره کردن در انتهای سالن سخنرانی سیدمحمد خاتمی نیست. روز دانشجو قرار نیست روز اصلاح امور مملکت، روز جامعه مدنی، روز دمکراسی خواهی، آزادی و استقلال، روز سخنرانی علیه برجام، روز برگزاری همایش دلواپسان، روز دعوت از سعید جلیلی و علی باقری و سخن گفتن از آرزوهای برباد رفته باشد.
روز دانشجو روز دانشجو است. روزی که دانشجو دغدغه اش را درباره دانشگاه، تحصیل، آموزش پولی، افزایش سهمیه ها و وضعیت مبهم آینده شغلی اش فریاد بزند. روزی است که او بپرسد از 5.3 ملیون دانشجوی سال 95، چند درصد آنها فردا راننده اسنپ اند؟ 140 هزار دکتر تخصصی به کار کجای این صنعت بیمار و آکادمی فرسوده می آیند؟
روز دانشجو روزی است که بساط صنعت_آکادمی که ملیون ها انسان را به ورطه بحران های عمیق اجتماعی و بیکاری و فقر گرفتار کرده است برچیده شود. روز دانشجو روز سوال از آینده 7.4 ملیون جوان بی کار در کشور است.. روز دانشجو، روز پایان مهاجرت، پایان آوارگی و بی خانمانی در غربت است. روز دانشجو، روز پرسشگری از ژنهای خوب است که در مصاحبه های استخدامی هیچ گاه صف نمی کشند..
روز دانشجوی امسال روز بچه های دانشگاه صنعت نفت است که حالا رییس دانشگاه، قوت و غذایشان را قطع کرده، از خوابگاه بیرونشان کرده و آنها دو شب است که در محوطه دانشگاه می خوابند.