بعد از شهادت ایشان ابعاد جدیدی از زندگی و روحیات ایشان منتشر شده که نشان میدهد معجزات سلیمانی وار او اتفاقی نبوده است.
سرباز رشید اسلام در سالهای اخیر در منطقه دو منطق متمایز را جایگزین همه راهبردهای نظامی و تکنیک های برجسته کرد:
۱. ایجاد تشکل های مردمی علیه تروریسم وحشت زای داعش
۲. ایجاد ارتباط با همه طرف های سیاسی و مذاهب و قومیت ها به نفع ثبات منطقه و در جهت ایجاد برادری و رافت قلوب در بین آنها.
اما سلوک رفتاری و نظامی و استراتژیکی وی محدود به جبهه مقاومت نبود.
فرزند خلف انقلاب اسلامی در داخل کشور محور وحدت همه احزاب و گروه ها نیز بودند.
شاید تازگی داشته باشد که ارتباط عاطفی ایشان با همایون صنعتی است که نمایندگی انتشارت فرانکلین در رژیم سابق را بر عهده داشت و بنوعی سفیر فرهنگی آمریکا در ایران بود.
سردار شهید ما با وجود اشتغالات فراوانی که داشت در روزهای آخر عمر همایون صنعتی به بالین ایشان می آمد و ساعت ها با او خلوت می کرد. از چنین رزمنده وفادار به نظام و رهبری بعید نبود، تا جایی که در توان داشت شریان محبت علوی در کام همگان گردد.
دیروز وقتی خبر شهادت مظلومانه حاج قاسم منتشر شد همه فضای مجازی و حتی فضای خیابانی و محلات و ... به یکباره به رنگ سلیمانی درآمدند و گویا نخ تسبیح وحدت و اتحادی که می بایست از سالها قبل، دانه های متفاوت از هم و مختلف الشکل و مشابه هم را کنار هم می گذارد تا فرش هزار نقش و هزار طرح کهن فرهنگ و هنر و سیاست و کیاست ایرانی جایگاه اصیل خود را بازیابی و تقویت کند؛ برای همگان کشف شد و او براستی حبل المتین الهی قلوب گردید.
چه کسی باور می کرد محمود دولت آبادی نویسنده مشهور و البته جنجالی رمان کلیدر و ... که بشدت از نظام دلخور است برای شهید سلمانی چنین بنویسد:
به پا گر خَلَد خاری آسان برآید-
چه سازم به خاری که در دل نشیند!
از لحظه‌ای که خبر فاجعه ترور سردار قاسم سلیمانی را شنیدم، مفهوم این عبارات بالا ذهنم را رها نمی‌کند: چه سازم به خاری که در دل نشیند؟ و ازخود می پرسم آیا این است سرنوشت همه فرزندان شایسته این آب و خاک، با هر اندیشه و هرگرایشی؟ انهدام؟
باری… ایران بار دیگر یکی از فرزندان شایسته خود را با دریغ تمام، از دست داد. شخصیتی که سدٌی سترگ در برابر خون آشامان داعش برآورد و مرزهای کشور ما را از نکبت حضور آنان ایمن داشت. من نیز در اندوه عمیق ازدست دادن آن انسانی که شخصاً دورادور دوست می داشتمش، سوگوارم."
آیا کسی تصور می کرد سردبیر سابق رادیو آمریکا، لجن پراکنی و شادی برخی ها بخاطر شهادت سردار را تقبیح کند و آنها را ایرانی نداند؟!
راه روشن سلیمانی با شهادت او نورانی و درخشان تر شد. فرهنگ جهادی منحصربفرد ایشان قابلیت خارج کردن جامعه سیاسی و فرهنگی و اجتماعی کشور از دو قطبی های کذایی و ویرانگر و ضد مردمی را دارد. چه اینکه رویه فعلی احزاب و جریانات تابلودار و بی شناسنامه تعمدا و یا سهوا علیه وحدت ملی است.
شهید سلیمانی را هیچ حزب و گروهی نمی تواند به نفع خود مصادره کند.
واکنش های دو روز اخیر، نشان داد که از اکراد تا تورک و فارس و عرب و اصولگرا و اصلاح طلب و ملی مذهبی همه و همه در جناح سلیمانی اند و این سرمایه عظیم اجتماعی تازه کشف شده نباید مورد غفلت قرار گیرد و خدای ناکرده خود این ظرفیت والا شهید شود.
سرباز مخلص سرزمین مان محور گفتگوی ملی شده است. مگر نمی گفتند برای مسائل مهم کشور رفراندم برگزار کنیم آیا رفراندومی بالاتر از حمایت مطلق افکار عمومی از آرمان ها و مسیر شهید سلیمانی که توانسته است خواسته همه مردم را پوشش دهد؟!
اینجانب در سوگ سردار شهید حاج قاسم سلیمانی داغدارم. هیچگاه از نزدیک ایشان را ندیده ام اما گویا نزدیکترین و محبوب ترین خویشان خود را از دست داده ام.
در پایان سخنی با رهبر عزیزم دارم:
ای قائد مظلوم ما، شهادت فرزند رشید و برومند انقلاب و رهبری که جز شهادت هیچ نوع مرگی قدردانی الهی از خدمات او را نداشت؛ هر چند غم سنگینی بر دلتان گذارد اما مطمئنا از خون چنین جوانانی هزاران لاله سلیمانی خواهد روئید.
آرزوی شهادت حاج قاسم، آرمان همه فرزندان دیگر شما در بین امت مسلمان است.
ما آماده ایم تا هر موقع و در هر جایی که اذن دهید چه در بزنگاه های سیاسی و چه در میادین علمی و فنی و نظامی برای هر قطره از خون شهید مظلوم مان هزاران بار جانفشانی کنیم.
یادداشت؛ دکتر محمد ایرجیان جراح خیر و تحلیلگر مسائل سیاسی