حاج میرزا محمد سلگی را خیلی‌ها می‌شناسند؛ راوی روزهای حماسه و جهاد، مرد میدان ایثار و جانبازی و یادگار سال‌های دفاع مقدس. مردی از جنس باران، بی چشم داشتي آنچه از سرمایه جان داشت برای دیگران داد و بعد از آن، روایت‌گر داستان پُر فراز و نشیب دوستان سفر کرده‌اش شد تا آن که در انتهای این سفر خاکی، جواز سفر آسمانی‌اش را گرفت و راهی دیار یاران شد.
سردار میرزا محمد سلگی راوی کتاب تحسین شده "آب هرگز نمی‌میرد" که به دلیل عوارض ناشی از استنشاق گازهای شیمیایی در دوران دفاع مقدس و جراحات جانبازی در بخش مراقبت‌های ویژه بستری بود، صبح امروز آسمانی شد و به یاران شهیدش پیوست؛ خبری کوتاه اما یک دنیا حسرت و درد برای آنان که دل در گرو روزهای جنگ و جهاد دارند، چرا که یادگار ارزشمند دیگری از آن جانبازی و ایثار پَر کشیده و ما را در جاده خاکی دنیایمان تنها گذاشت. کتابی که بر اساس خاطرات این شهید دفاع مقدس نوشته شد، افتخاری ارزشمند برایش به همراه داشت چرا که رهبر معظم انقلاب در تقریظی بر کتاب «آب هرگز نمی‌میرد» نوشته‌اند: "سلام بر یاران حسین (علیه‌السّلام) و سلام بر لشگر انصارالحسین همدان و سلام بر شهیدان، دلاوران، فدائیان، شیران روز و عابدان شب؛ و سلام بر شهید زنده میرزا محمد سُلگی و بر همسر باایمان و صبور او؛ و سلام بر حمید حسام که دردانه‌هایی چون سُلگی و خوش‌لفظ را به ما شناساند. ساعت‌های خوش و باصفائی را با این کتاب گذراندم"
به راستی که چه خوش است این کلام و چه افتخاری است که ولی امر دوران، کسی را در دوران حیاتش، شهید [زنده] بنامد.
آبان ماه ۱۳۹۶ بود که در سفرم به استان همدان، دیداری داشتم با این مرد بزرگ و این شهید زنده روزگار؛ در این دیدار عنوان کردم که همیشه دلم می خواست به دیدار کسی بروم که رهبر معظم انقلاب دلش می‌خواست به دیدارش برود.
حاج میرزا محمد سلگی هم در آن دیدار پُر از صفا و صمیمیت گفت: من سرباز ولایت هستم و کار خاصی انجام نداده‌ام؛ گمنامی در راه خدمت به وطن و رهروی ولایت افتخاری است که نصیب من شده است.
در این روزها و در بحبوحه مبارزه با بیماری کرونا، شنیدن خبر شهادت مردی چون حاج سلگی غمی جانکاه و دردی مضاعف است، مردی به زلالی آب که شیوه مدیریت جهادی او و همرزمانش، امروز هم بکار آمده و همراهی و هم نوایی ملت بزرگ ایران را برای فرداهایی روشن‌تر رقم زده است.
یادداشت؛علی دارابی