لابد تصاویر ناراحت کننده پائین آوردن عکس های شهید سلیمانی در اعتراضات دانشجوئی و مردمی در تهران و شهرهای دیگر را می بینید. از خود باید بپرسیم چگونه است که روز 17 دی ماه یک تشییع جنازه بی نظیر و تاریخی برای آن شهید والامقام در تهران صورت می گیرد بطوری که حتی مخالف ترین مخالفین نظام هم در این مراسم حضور می یابند و فضای مجازی پر میشود از ابراز احساسات پاک سلبریتی ها و مردم عادی و حتی منتقدین نظام ، گو اینکه به یک وحدت ملی تمام عیار رسیده ایم و همه انرژی ها بر علیه آمریکا و دشمنی هایش تجمیع شده است .
اما با فاصله یک شب ، ورق بر میگرد و بخشی از جامعه که کم هم نیستند دارند حتی علیه آن شهید موضع میگیرند؟
برای یافتن این پاسخ به یک مقدمه کوتاه نیاز داریم.
یکی از دوستان موثق نقل می کرد که جاستین ترودو ، در تماسی با خانواده یکی از قربانیان سانحه هواپیمای اوکراین ، از او دلجوئی کرده و گفته است که اگر تمایل داشته باشید برای دیدن کارهای فرزندتان در کانادا حاضریم اقامت دائم به همه اعضای خانواده تان بدهیم و ...
حالا این رفتار را مقایسه کنید با نحوه اطلاع رسانی ما .یک اطلاع رسانی عهد قجری که همه رسانه های طرفداران نظام را بی آبرو و حیثیت کرد .از این نکته هم بگذریم که هنوز هم افکار عمومی بابت توضیحات مسئولین به اقناع لازم نرسیده اند .
اصلا اطلاع رسانی را ول کنید ، فقط به این نکته متمرکز شویم که بعد از سقوط هواپیما ، چرا تلویزیون ملی ما حتی یک نوار سیاه کوچک هم برای نشان دادن عزاداری ملت استفاده نکرد؟ کشته شدگان آن هواپیما ، نخبگان این ملت بودند که سرمایه های ما محسوب می شدند با این حال چرا یکی از مقامات مسئول به دلجوئی از خانواده های قربانیان نپرداخت ؟چرا همکلاسی های آنها در شریف و امیرکبیر و ... مورد تفقد و دلجوئی قرار نگرفتند ؟
همه این ها در قضاوت مردم تاثیر دارد . دهها عامل و مولفه دیگر هم وجود دارد که بخش از جامعه را به این جمع بندی رساند که آنها در جامعه غریبه اند و حقوق آنها به درستی استیفا نمیشود و لذا مسیری که جامعه دارد طی میکند مسیر هزینه زایی است.